De winters waren sneeuwrijk en ijs en vorst waren de gewoonste zaak van de wereld. Iglo’s bouwen en sleeën door de straten; er stonden ijsbloemen op de ramen en warme ‘snorrende’ kolenkachels in de huizen. In de zomer was het vooral buiten spelen, dat kon toen want er was amper verkeer op straat. Hutjes bouwen in de in de tuinen, voetballen en fietswedstrijdjes houden.
Dit laatste vooral tijdens de Tour de France, die we via de radio konden volgen. Zo volgden we de verrichtingen van Wim van Est en Woutje Wagtmans. De radio’s werden in de tuinen geplaatst tijdens het voetbalinterland Nederland – België, zodat de hele buurt de wedstrijd samen kon volgen. Alles werd samen gedaan; lief en vooral ook leed werden samen gedeeld.
Bleijerheide was een hechte gemeenschap. De vele winkels zoals d’r Latten, de Gruyter en Basten. Kappers Vroomen en Hamers, slagerijen en bakkerijen van Derix, Souren en Van Well. Al die gezellige Wieetsjaften (café’s). de tot ver in de omgeving beroemde bronk (processie) met het berichte rustaltaar op de Nieuwstraat, waar toentertijd nog de grens verliep met een meterhoge prikkeldraadversperring. Dit belette de dames van het roemruchte Maagdenkoor niet om tijdens de processie snel nog koffie en boter onder hun lange witte gewaden uit te toveren en naar de reeds klaarstaande familieleden of vrienden aan de Duitse kant te gooien. De douaniers in verbijstering achterlatend. Na de bronk ging ik langs bij nonk (oom) Heberichs voor het kermisgeld van een gulden. Genoeg voor twee dagen kermis!
Bleijerheide, een hechte gemeenschap, waar men elkaar in goede en in slechte tijden ter zijde stond. Een gemeenschap die vooral bestond uit mijnwerkers; harde werkers, die meestal al op jonge leedtijd geconfronteerd werden met stoflongen en andere ziekten. Velen stierven jong. Ze werden onderbetaald en kregen weinig steun. De meeste mensen waren arm. Als kind heb ik dat niet gevoeld, omdat iedereen hetzelfde had en veel, zo niet alles, met elkaar werd gedeeld. Op straat groette men elkaar, of men elkaar kende of niet. Dat is vandaag de dag helaas wel anders.
Ik koester mijn herinneringen uit het verleden en voel mij rijk, dat ik die tijden nog heb mogen meemaken. Volgens mijn bescheiden mening, kunnen wij samen nog veel leren van het verleden. Laten wij er samen werk van maken, om onze wijk Bleijerheide weer nieuw leven in te blazen. Alleen samen en met het gebruik van gezond verstand en realiteitszin kunnen wij hierin slagen.